Warning: Ξέρω ότι δεν έχετε συνηθίσει να διαβάζετε τόσο προσωπικά κείμενα από μένα σε αυτό το blog οπότε αν δεν ενδιαφέρεστε απλά μη διαβάσετε παρακάτω! (Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους).
Όσοι με ακολουθείτε στο twitter ή τυχαίνει να είμαστε φίλοι, γνωρίζατε από καιρό ότι θα έκανα ένα ταξίδι στη χώρα του μπάσκετ, τη Λιθουανία, όπως και έγινε. Αποφάσισα, λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας μερικές μόνο εμπειρίες, διότι ως γνωστόν scripta manent κι εγώ θέλω να τις κρατήσω για πάντα στη μνήμη μου.
Αφορμή του ταξιδιού μου αποτέλεσε -τι άλλο- το μπάσκετ ξανά (το 2011 πήγα για 1η φορά λόγω Eurobasket). Αυτή τη φορά είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά τη Neptunas έναντι στον Ολυμπιακό σε ένα παιχνίδι-θρίλερ όπως εξελίχθηκε, στα πλαίσια της Euroleague.
Προσγειώθηκα στη Λιθουανία την Τρίτη και ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για την Παρασκευή, επομένως μου είχα σχεδιάσει να μείνω 3 μέρες στο αγαπημένο Κόουνας (Kaunas) για να δω παλιούς και νέους ιντερνετικούς φίλους, πριν ταξιδέψω για την ομολογουμένως μακρινή Klaipeda, το μεσημέρι της Παρασκευής...
Έφτασε, λοιπόν, η Παρασκευή και με το λεωφορείο βρέθηκα στην μικρή παραθαλάσσια πόλη γύρω στις 4 μ.μ. μετά από ένα κουραστικό τρίωρο ταξίδι. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μου τον Edvinas σ'αυτό το σημείο καθώς -η τρελή- είχα σκοπό να πάω με τρένο που έφτανε στην πόλη στις 8 (δεν είχα παρατηρήσει ότι στις 4 φτάνει στην ενδιάμεση στάση και όχι στην Klaipeda!). Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και στις 5 βρέθηκα στο χοστέλ Ruta (το προτείνω αν σας βγάλει ο δρόμος ποτέ στην Klaipeda, λέμε τώρα!).
Η κούραση μου ήταν απερίγραπτη, αλλά μερικές φορές η τρέλα για το μπάσκετ μου δίνει μία παράξενη δύναμη να αδιαφορώ για κάθε δυσκολία. Έτσι, στις 6.30 ντυμμένη-στολισμένη (σικ) χαιρέτησα τη γραφική γιαγιάκα που είχε το χοστέλ και έφυγα για τη Svyturio Arena που απείχε περίπου 3 χλμ. από εκεί.
Αφού παρατήρησα για λίγο τον κόσμο έξω από το στάδιο (όπως βλέπετε δεν ήταν πολύς μιάμιση ώρα πριν το παιχνίδι), μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς τη Media Zone, όπου μου δόθηκε η δημοσιογραφική διαπίστευσή μου.
(Άλλο ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ΚΑΕ Ολυμπιακός αλλά και στους ανθρώπους της Neptunas που μου φέρθηκαν άψογα.)
Έφτασα στη Media Zone την ώρα που οι τεχνικοί ρύθμιζαν τις κάμερες, όμως οι ίδιοι φρόντισαν να με κατατοπίσουν και να με ενημερώσουν σχετικά με τις παροχές του σταδίου (WiFi κτλ). Πραγματικά ήταν όλοι πρόσχαροι. Με κέρδισαν και ως επαγγελματίες και ως άνθρωποι. Γνώρισα φωτογράφους, δημοσιογράφους και απλούς ανθρώπους που έτυχε απλά να έχουν τη δυνατότητα να μπουν στη Media Zone. Όλοι λάτρευαν το μπάσκετ (Λιθουανοί εξάλλου!), παθιάζονταν με την τοπική ομάδα και έστειλαν τα...χαιρετίσματά τους στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό!
Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι και πριν μπουν οι παίκτες για ζέσταμα μου έκανε εντύπωση που είδα πιτσιρίκια μέσα στο παρκέ ντυμένα στα γαλάζια να παίζουν κάτω από το καλάθι της Neptunas. Αλήθεια, σε ποιό ελληνικό γήπεδο γίνονται τέτοια...αίσχη (irony)...
Η ώρα πέρασε φυσικά και έφτασε η στιγμή της εντυπωσιακής παρουσίασης των ομάδων. Τα φώτα χαμήλωσαν και πρώτη εμφανίστηκε η ομάδα του Ολυμπιακού, ενώ το γήπεδο πήρε φωτία (κυριολεκτικά) κατά την παρουσίαση της Neptunas!
Η Svyturio Arena ήταν κατάμεστη καθώς βρέθηκαν εκεί παραπάνω από 5 χιλιάδες φίλοι της Neptunas για υποστήριξη. Για ακόμη μία φορά επιβεβαιώθηκε η μπασκετική παράδοση της χώρας: στο γήπεδο υπήρχαν μικροί και μεγάλοι μπασκετόφιλοι και πολλά -μα πάρα πολλά- παιδάκια.
Για το παιχνίδι δεν υπάρχει λόγος να σας πω πολλά, ήταν θρίλερ όπως ανέφερα και στην αρχή. Θα μου μείνει για πάντα αυτή η ανάμνηση του... τρόμου καθώς όλο το γήπεδο σηκωνόταν στην τελευταία περίοδο και με τη φωνή του έδινε παλμό στη Neptunas.
Παρόλα ταύτα, θα μου μείνει πιο έντονο απ' όλα το "Aciu, aciu" ("Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε") που άρχισε να φωνάζει ρυθμικά όλο το στάδιο στους παίκτες της Neptunas όταν τελείωσε το παιχνίδι με νίκη του Ολυμπιακού.
Μετά τον αγώνα βρέθηκα για λίγο στα αποδυτήρια όπου συνεχάρην τον Dimsa για την προσπάθεια της ομάδας του και απλά μου χαμογέλασε, ίσως με λίγο παράπονο!
Γύρισα πίσω στο χοστέλ κατά τις 11, γεμάτη εμπειρίες και λόγους να χαμογελάω! Πραγματικά, αν είχα την ευκαιρία να ξαναζούσα αυτό το ταξίδι από την αρχή με τις ίδιες ταλαιπωρίες θα το έκανα για πάντα.
Την επόμενη μέρα πήρα το τρένο για το Vilnius. Έμεινα εκεί 3 βραδιές μέχρι ο δρόμος να με φέρει πίσω στην πατρίδα!
Until next time...
Υ.Γ. Όλες οι φωτό έχουν τραβηχτεί από μένα και παρότι ερασιτεχνικά/low quality, μην τυχόν τα δω πουθενά χωρίς credit! (Μουχαχα)
Όσοι με ακολουθείτε στο twitter ή τυχαίνει να είμαστε φίλοι, γνωρίζατε από καιρό ότι θα έκανα ένα ταξίδι στη χώρα του μπάσκετ, τη Λιθουανία, όπως και έγινε. Αποφάσισα, λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας μερικές μόνο εμπειρίες, διότι ως γνωστόν scripta manent κι εγώ θέλω να τις κρατήσω για πάντα στη μνήμη μου.
Αφορμή του ταξιδιού μου αποτέλεσε -τι άλλο- το μπάσκετ ξανά (το 2011 πήγα για 1η φορά λόγω Eurobasket). Αυτή τη φορά είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά τη Neptunas έναντι στον Ολυμπιακό σε ένα παιχνίδι-θρίλερ όπως εξελίχθηκε, στα πλαίσια της Euroleague.
Προσγειώθηκα στη Λιθουανία την Τρίτη και ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για την Παρασκευή, επομένως μου είχα σχεδιάσει να μείνω 3 μέρες στο αγαπημένο Κόουνας (Kaunas) για να δω παλιούς και νέους ιντερνετικούς φίλους, πριν ταξιδέψω για την ομολογουμένως μακρινή Klaipeda, το μεσημέρι της Παρασκευής...
Έφτασε, λοιπόν, η Παρασκευή και με το λεωφορείο βρέθηκα στην μικρή παραθαλάσσια πόλη γύρω στις 4 μ.μ. μετά από ένα κουραστικό τρίωρο ταξίδι. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μου τον Edvinas σ'αυτό το σημείο καθώς -η τρελή- είχα σκοπό να πάω με τρένο που έφτανε στην πόλη στις 8 (δεν είχα παρατηρήσει ότι στις 4 φτάνει στην ενδιάμεση στάση και όχι στην Klaipeda!). Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και στις 5 βρέθηκα στο χοστέλ Ruta (το προτείνω αν σας βγάλει ο δρόμος ποτέ στην Klaipeda, λέμε τώρα!).
Η κούραση μου ήταν απερίγραπτη, αλλά μερικές φορές η τρέλα για το μπάσκετ μου δίνει μία παράξενη δύναμη να αδιαφορώ για κάθε δυσκολία. Έτσι, στις 6.30 ντυμμένη-στολισμένη (σικ) χαιρέτησα τη γραφική γιαγιάκα που είχε το χοστέλ και έφυγα για τη Svyturio Arena που απείχε περίπου 3 χλμ. από εκεί.
Αφού παρατήρησα για λίγο τον κόσμο έξω από το στάδιο (όπως βλέπετε δεν ήταν πολύς μιάμιση ώρα πριν το παιχνίδι), μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς τη Media Zone, όπου μου δόθηκε η δημοσιογραφική διαπίστευσή μου.
 | |
| Η διαπίστευση που μετά δεν έβγαινε και αναγκαστικά την έκοψα :/ |
Έφτασα στη Media Zone την ώρα που οι τεχνικοί ρύθμιζαν τις κάμερες, όμως οι ίδιοι φρόντισαν να με κατατοπίσουν και να με ενημερώσουν σχετικά με τις παροχές του σταδίου (WiFi κτλ). Πραγματικά ήταν όλοι πρόσχαροι. Με κέρδισαν και ως επαγγελματίες και ως άνθρωποι. Γνώρισα φωτογράφους, δημοσιογράφους και απλούς ανθρώπους που έτυχε απλά να έχουν τη δυνατότητα να μπουν στη Media Zone. Όλοι λάτρευαν το μπάσκετ (Λιθουανοί εξάλλου!), παθιάζονταν με την τοπική ομάδα και έστειλαν τα...χαιρετίσματά τους στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό!
 | ||
| Calm before the storm - μία ώρα πριν το παιχνίδι - Media Zone view |
 |
| Απαθανάτισα (τυχαία) την είσοδο του Ολυμπιακού πριν αποχωρήσουν τα παιδάκια |
Η Svyturio Arena ήταν κατάμεστη καθώς βρέθηκαν εκεί παραπάνω από 5 χιλιάδες φίλοι της Neptunas για υποστήριξη. Για ακόμη μία φορά επιβεβαιώθηκε η μπασκετική παράδοση της χώρας: στο γήπεδο υπήρχαν μικροί και μεγάλοι μπασκετόφιλοι και πολλά -μα πάρα πολλά- παιδάκια.
 |
| Δίπλα στη Media Zone και οι φανατικοί φίλοι της Neptunas που δε σταμάτησαν λεπτό! |
Παρόλα ταύτα, θα μου μείνει πιο έντονο απ' όλα το "Aciu, aciu" ("Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε") που άρχισε να φωνάζει ρυθμικά όλο το στάδιο στους παίκτες της Neptunas όταν τελείωσε το παιχνίδι με νίκη του Ολυμπιακού.
Μετά τον αγώνα βρέθηκα για λίγο στα αποδυτήρια όπου συνεχάρην τον Dimsa για την προσπάθεια της ομάδας του και απλά μου χαμογέλασε, ίσως με λίγο παράπονο!
Γύρισα πίσω στο χοστέλ κατά τις 11, γεμάτη εμπειρίες και λόγους να χαμογελάω! Πραγματικά, αν είχα την ευκαιρία να ξαναζούσα αυτό το ταξίδι από την αρχή με τις ίδιες ταλαιπωρίες θα το έκανα για πάντα.
Την επόμενη μέρα πήρα το τρένο για το Vilnius. Έμεινα εκεί 3 βραδιές μέχρι ο δρόμος να με φέρει πίσω στην πατρίδα!
Until next time...
Υ.Γ. Όλες οι φωτό έχουν τραβηχτεί από μένα και παρότι ερασιτεχνικά/low quality, μην τυχόν τα δω πουθενά χωρίς credit! (Μουχαχα)
Εξαιρετικό ταξίδι και θα σου μείνει χαραγμένο στη μνήμη για όλη σου τη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καλύτερη φωτογραφική μηχανή ειναι το μυαλό μας.
Εύχομαι να το ξακανάνεις και γιατι όχι, να πας και αλλού, με αφορμή το μπάσκετ ξανά.
Το παιχνίδι το είδα και πράγματι θα μπορούσε να είχε άλλη κατάληξη.
Απο όλο αυτό, κρατάω πέραν του απίθανου ταξιδιού σου,
αυτο που λές για παιδιά στα γήπεδα.
Ειλικρινά πάντα πίστευα οτι ετσι θα έπρεπε να ειναι στις κερκίδες και στην Ελλάδα, όπου ο φανατισμός δεν επιτρέπει σε παιδιά και γέρους να χαρούν το μπάσκετ.
Πρέπει να μας προβληματίσει έντονα αυτό και να γίνει κάτι σοβαρό.
Καλά ταξίδια στη συνέχεια !
Άλλο πράγμα να βλέπεις παιδάκια παντού να τρέχουν και να παίζουν με τη μασκότ, να χαίρονται το μπάσκετ.. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ, Γιάννη!